‘n Poeding in die pekel

Vir weke lank is ek nou al lus vir sagopoeding. Met die konfyt wat bo-op gestip word en die torings eierwit wat goudbruin gerooster word in die oond.

Bestandele word gekoop en resepte vergelyk en ons start die besigheid op. Die sago word bietjie geweek terwyl die melk en ‘n kaneelstokkie solank in die kastrol warm raak. In die volgende stappe word sout bygevoeg, so ook suiker en eiers en botter. ‘n Kastrol vol wit padda-eiers word stelselmatig omgetoor in ‘n geel massa van verleiding en troos.

Die sagopap word in ‘n mooi oondbak gegiet en pof te mooi in die oond terwyl die konfyt reggesit word en die eierwit geklits word tot sagtepiekwolkies. En dit ruik hemels en ons monde water. Die konfyt word opgestip en mooi versprei en daarna volg die eierwit. ‘n Ligte deps met die lepel maak mooi punte bo-op wat binnekort goudbruin sal raak in die oond.

Na wat voel soos ‘n ewigheid is die poeding gereed om die oond te verlaat. Elke poedingbakkie kry ‘n ruim porsie en die lepels word gelaai en effe koud geblaas vir die eerste proeslag. Maar iets is nie reg nie. Iewers het daar ‘n foutjie ingesluip. ‘n Groot foutjie.

Die poeding proe pure pekel.

Daai poeding is so gesout dat die bak sal vergaan voordat daai poeding eendag sal sleg word.

Daai poeding is so gesout dat die stainless steel lepels wil begin roes.

Daai poeding is so gesout dat dit smeek vir ‘n stukkie gebuigde staaldraad sodat dit tussen die biltonge kan gaan hang.

Daar is geen hoop vir hierdie sagopoeding nie. Geen.

My kosmaak-ego is gekrenk. Manlief en my ma lag so vir my blaps dat hulle oë traan. Klaarblyklik lyk my soutpot en suikerpot te veel na mekaar (om nie eens te praat van ‘mamma, mamma!’ aan die een kant en ‘Dalena, Dalena!’ aan die anderkant, plus die ‘liefie!’ uit die tv-kamer nie… geen mens kan behoorlik konsentreer nie…)

Nodeloos om te sê, ek is nogsteeds lus vir sagopoeding, maar nie nou gou weer nie, sal eers my wonde nog bietjie lek voor ek dit weer benader.

 

Groete

Morsige steak stories

So… ek loer gou bietjie wat aangaan hier op WordPress en ek sien daar staan vir ‘n slag iets in die “Search Terms” boksie, “morsige steek stories,” maar ek lees “morsige steak stories” en vir ‘n oomblik sien ek ‘n tafel vol mense wat stukke sappige t-bones vol BBQ sous verorber, hul gesigte gesmeer met sous en vet, hul hande drippend en glibberig. ‘Drie kaalkoppe eet tesame’ flits deur my gedagtes en herinnerings aan Afrikaanse klas doem voor my op. Ek lees weer, sien steak is toe eintlik steek. Morsige steek stories. Mooi man.

Groete

“12 superkoel Afrikaanse liedjies vir die langpad”

Huisgenoot het spesiaal vir ons ‘n lys van “12 superkoel Afrikaanse liedjies vir die langpad” (jy moet dit in so ‘n diep opgewonde stem met so ‘n ligte eggo lees) gepubliseer op hul webtuiste vanoggend.

  1. Geskeurde jeans – Karlien van Jaarsveld
  2. Halley se komeet – Robbie Wessels
  3. My lewe draai om jou – Bobby van Jaarsveld
  4. Voshaarnooi – Jakkie Louw en Kevin Leo
  5. Toe stop my hart – Jay en Lianie May
  6. Beautiful in Beaufort-Wes – Theuns Jordaan
  7. Klein tambotieboom – Die Heuwels Fantasties
  8. Stop, wag, bly nog ‘n bietjie – Brendan Peyper
  9. Nooit alleen – Jo Black en Leah
  10. Kaalvoetsokkie – Kurt Darren
  11. Erens in die middel van nêrens – Elvis Blue
  12. Hardekole – Ricus Nel, Adam Tas, Bok van Blerk en Refentse

Dis nou oulik en als maar, behalwe vir drie (vat ‘n raai watter drie 😉 ), is dit nou nie heeltemal my persoonlike koppie tee nie.

Hier is my lys van 12 superkoel Afrikaanse liedjies vir die langpad (in geen spesifieke volgorde):

  1. Wag vir jou – Janie Bay en Hunter Kennedy
  2. Ek glo in die son – Fokofpolisiekar (Fokofpolisiekar se nuwe album is absoluut fantasties..)
  3. Tjoepstil – Arno Carstens
  4. Karoonag – Karen Zoid en Coenie de Villiers
  5. Blou – André Swiegers en Reana Nel
  6. Die skip – Francois van Coke en Laudo Liebenberg
  7. Sy – Die Heuwels Fantasties
  8. Kulkuns – Bittereinder en Chris Chameleon
  9. FLVJ – Fokofpolisiekar
  10. Die wêrekd is mal – Francois van Coke
  11. Vicky – Jan Blohm
  12. Liefde uit die oude doos – Karen Zoid en Niel Sandilands (Koos Kombuis se weergawe is beeldskoon maar hierdie is self te mooi om nie te luister nie)

Enige voorstelle van die vloer af?

Geniet die paasnaweek en veilig reis!

Groete

Blokkies Joubert en die koms van die agterdog

Ek soek al lankal iets om oor te skryf, of te kla, te teef of liries oor te raak. Dis nie dat ek aan skrywersblok ly nie, ek het sommer heeltemal my selfvertroue vir skryf, of my skryfvertroue, verloor. Elke keer as ek my blog oopmaak dan kry ek ‘n beklemming, maak maar weer die bladsy toe en gaan soek vir ‘n brokkie goeie nuus op Netwerk24. Meestal is daar net slegte nuus, soms ‘n juweel, maar meestal net ‘n geween en ‘n gekners oor leiers sonder beheer en ‘n samelewing vol seer.

En toe is daar vanoggend. Ek sit nog so, ek kliek nog op die skakel, toe ruk hulle die mat onder my voete en my stoel uit. Ek stik in my koffie, my weetbix verdroog weer van skok. Ek maak nog ‘n tab oop in Chrome, google die naam, kry bevestiging: ek is verneuk, gelukkige herinnering uit my kinderjare voor my pa se plate speler in ‘n oogwink onder die vergrootglas.

Blokkies Joubert het nooit bestaan nie.

Blokkies Joubert was ‘n figment van David Kramer se verbeelding.

Shit.

My pa het David Kramer se “Die verhaal van Blokkies Joubert” plaat in sy versameling gehad en vir een of ander rede was ek gek daaroor en het ek dit gereeld en oor-en-oor geluister.  Ek was 5 of 6 seker, wat het ek geweet van melankolie, melodie of lirieke? David het ‘n mooi storie vertel en dit was dit. Ek vrek al van kleins af oor ‘n storie, seker die dat ek dit so gelief het.

Die paashaas en kersvader was altyd vir my effe vergesog. Die tandemuis het nog effe meriete gehad, ek kon tande nogal visualiseer as bakstene vir ‘n klein muis-huisie. Maar in Blokkies Joubert het ek nooit getwyfel nie. Hy het dan in ‘n ouetehuis noord van Beaufort-Wes gebly en hy was in 1931 ‘n hakker in die Springbokspan, waar die manne wat saam met hom op die veld was vir hom “hak hom, hak hom, Blokkies!” geskree het. Oo en sy vrou, Christina, sy was kwaai, sy het hom sommer ‘Joubert’ genoem want sy het nie tyd gehad vir troetelnaampies nie. Of dalk was sy net gemaak-kwaai ter wille van Blokkies se pêlle wat hom na die game wou saamsleep kroeg toe. Wie weet? Daar was geen rede om in Blokkies Joubert te twyfel nie.

THE MOUSTACHE ON HIS LIP IS PENCIL THIN
LIKE THE MIDDLE PATH THROUGH HIS HAIR
AND ALTHOUGH HIS FRIENDS CALL HIM BLOKKIES
HIS WIFE WOULD CALL HIM JOUBERT

AG CHRISTINA CHRISTINA HE THINKS TO HIMSELF, YOU NEVER COULD UNDERSTAND
WHAT IT FEELS LIKE TO DUMMY AND TO SIDESTEP
WITH A LEATHER BALL IN YOUR HANDS

MAN IT’S HARD TO BELIEVE THIS IS BLOKKIES JOUBERT
THE HOOKER IN THE SPRINGBOK SCRUM
CAUSE HE’S OLD AND GREY AND HE SITS IN HIS CHAIR
IN THE SLANTING WINTER SUN
BUT HE MADE HIS NAME WITH THAT WONDERFUL GAME THAT HE PLAYED
IN 1931

WELL HE SITS IN THE LOUNGE OF THE OLD AGE HOME
JUST A NORTH OF BEAUFORT WEST
AND HE WATCHES A T.V. PROGRAM OF THE SPRINGBOK RUGBY TEST
AS THE IMAGES FLICKER UPON THE SCREEN HE CAN HEAR THE MANNE CALL
THEY SAY HAK HOM HAK HOM BLOKKIES, BLOKKIES HAK DAAI BALL

EN ONS SÊ:
DRUK HULLE, DRUK HULLE BOKKIES, DRUK HULLE MANNETJIES FLOU
HAK HULLE, HAK HULLE BLOKKIES, HAK HULLE BOLLETJIE GOU
LIG JULLE KNIEE DRUK JULLE DRIEE DAAR AGTER DIE DOELLYN NOU

HE SITS THERE IN THE AFTERNOON SUN, HIS MEMORIES COME AND GO
HE CAN CLEARLY RECALL BENNIE OSLER AND BOY AND FANIE LOUW
YES, THERE THEY STAND WITH THE REST OF THE TEAM
IN THE PHOTOGRAPH ON THE WALL
AND IF YOU ASK HIM HE WILL SHOW YOU WHERE THEY SIGNED ON HIS RUGBY BALL

EN ONS SÊ:
DRUK HULLE, DRUK HULLE BOKKIES, DRUK HULLE MANNETJIES FLOU
HAK HULLE, HAK HULLE BLOKKIES, HAK HULLE BOLLETJIE GOU
LIG JULLE KNIEE DRUK JULLE DRIEE DAAR AGTER DIE DOELLYN NOU

JA ONS OUENS WAS ROF IN DIE OU DAE BUT WE PLAYED THE GENTLEMAN’S GAME
BUT IT’S ALL BEEN SPOILED BY POLITICS AND IT’S NEVER GOING TO BE THE SAME
SO HE DRIFTS BACK TO THE OLD DAYS AS HE HEARS THE MANNE CALL
THEY SAY, HAK HOM, HAK HOM BLOKKIES, BLOKKIES HAK DAAI BALL

EN ONS SÊ:
DRUK HULLE, DRUK HULLE BOKKIES, DRUK HULLE MANNETJIES FLOU
HAK HULLE, HAK HULLE BLOKKIES, HAK HULLE BOLLETJIE GOU
LIG JULLE KNIEE DRUK JULLE DRIEE DAAR AGTER DIE DOELLYN NOU

Tot vanoggend. Totdat Stephen Nell my vertel het dat hy nie rerig was nie. Totdat Joseph Lelyveld, uit 1982 uit, dit bevestig het.

Nou weet ek nie meer wat om te glo nie. (Volgende gaan iemand my seker terloops inlig dat daar nooit ‘n seuntjie was wat deur sy nikswerd Pa ‘Sue’ gedoop is nie…)

Behalwe vir my ontnugtering is ek tog dankbaar om ingelig te wees. Dankbaar dat ek nou bewus is van al die metafore en sosiale kommentaar wat David in die liedjie en in die album ingebou het, beïndruk deur kunstenaars soos hy wat oor grense heen aanklank kon vind by mense van verskillende agtergronde deur sy musiek.

Lees gerus Stephen Nell se artikel hier en Joseph Lelyveld s’n hier.

Die lirieke is van allthelyrics.com, ek het probeer korrigeer waar daar foute was – enige verdere korreksies is welkom!

Groetnis

 

 

 

Koeke, terte en persepsies oor seks

Goeiemôre Almal

Ek het hierdie vanoggend raakgelees, dink dis die moeite werd om te deel.

Sex and being Afrikaans – the dangers of teaching girls ‘ordentlikheid’

By: Tillie van Niekerk
23 July 2017
There are real risks involved with shaming instead of celebrating sexuality – and the proof is in the baked goods, says Tillie van Niekerk.

For some reason we (Afrikaners) enjoy comparing women to baked goods. Calling someone a tert (tart) or a koek(prude) both deliver sexual commentary on women’s choices to engage sexually or not.

Girls are labelled a tert or a slet when they don’t behaveordentlik (proper).

Labelling a Christian Afrikaans girl as ordentlik subtly implies she is (or should be) sexually abstinent. An ordentlike Christian Afrikaans girl is not supposed to move in with her boyfriend or have sex before marriage.

I can hear the tannies gossip, “Sjoe, nee ‘n ordentlikemeisie kan mos nie dit doen nie.” (A good and proper girl won’t do that – ‘that’ meaning something ‘tarty’)

And it’s not considered ordentlik to talk about masturbation (nonetheless practice it!) or make dirty jokes.

I seriously spoke about masturbation (or the fact that I do it) for the first time when I was 21. It was to an English friend of mine, who started this conversation by telling me about her dildo.

Raised chaste

Being raised to be a ‘chaste woman’ (in any culture) can not only warp one’s perception of sexuality and sex, but it can even lead one to question one’s own sexual agency.

But here I’m simply writing from my own perspective.

When I was about 10 years old my mom called me one sunny afternoon to come and sit with her on my parents’ bed. I think it was a Saturday and the smell of fresh rusks baking in the oven hung in the air.

More baked goods, I know.

While I plopped down on the bed beside her she took out a sex education/ ‘facts of life’ type book and started reading. I think it went kind of like this: “When two people really love each other…”

A few lines in, the oven’s alarm went off. The rusks were done. And so was the extent of my parental imparted sexual education. Never again did we revisit the book.

Out of curiosity, of course, I took the book to school and showed some friends. We made our own assumptions from what we read and saw, but somehow what we were doing felt naughty.

To me and many of my friends ‘sex’ felt like a bit of a bad word.

For most parents, good Christian Afrikaans parents in my case, it’s always been difficult to talk about sex. They were also brought up in homes where sex was but something to be whispered about.

Even when I was a teenager my father still covered my eyes every time a kissing scene popped up on the TV screen. Not to mention the awkwardness that ensued whenever characters on Dharma and Greg or Will & Gracespoke about the intricacies of sex. Sho! The tension was palpable.

When ordentlikheid leads to risky behaviour

But how can proper behaviour (proper according to the laws of chasteness that is) be risky or dangerous?

For one, I was never taught about sex. As in the logistics thereof. When I put a condom on a guy for the first time I had to tap into my limited knowledge of water balloon making. I was lost.

As much as most parents aim to protect their children, not having knowledge about something like sex does not protect them. It leaves them vulnerable.

When you know nothing about sex you are more likely to be influenced – and especially by sources that aren’t necessarily trustworthy or accurate (school friends, gossip, TV, and the like).

Girls who grow up in very conservative families with values that speak to abstinence are often denied knowledge about sex and their own sexuality for fear of ‘corrupting innocent minds’.

The thinking usually goes like this: If this 16-year-old girl knew how to masturbate and could pinpoint her exact sexual pleasure centres, then…she might lose all self-control and become the biggest tart!

This is so crazy, and yet so ingrained in many people’s thinking.

Worst of all is to have so little trust in women. To me, that’s what it comes down to: an issue of trust. A lack of trust in fact. Trust that if you had said knowledge you are going to go against the church, against the family and screw anything that walks.

This distrust diminishes a woman’s ability to see her own sexual needs – mainly because she was never taught to own them.

To me, having any kind of interest in sex was never celebrated. Instead, it was questioned and shamed. This is how many of my peers feel. And never given access to proudly own or be granted access to primal sexual desires, needs and agency can be very dangerous for women.

When women are not given the knowledge to own their needs and their rights when it comes to sex (whether or not they want to engage in premarital or marital, gay, straight or whichever damn sex they choose) it can play out in various clandestine and unforseen ways.

They are likely to experience sexual relationships or encounters where they are left unsatisfied, afraid to ask for what they want in bed, or even worse – it can leave them open to being abused and coerced into doing acts they might not want to do but feel they have no power to say no to.

Trust women and girls instead of shaming them and dismissing them as baked goods under the guise of ordentlikheid.

From now on, we’re Banting.

 

http://www.w24.co.za/Love/Sex/sex-and-being-afrikaans-the-dangers-of-teaching-girls-ordentlikheid-20170721

 

Die meisie in die spinnerak

David Lagercrantz is nie Stieg Larsson nie, maar hy is ook nie sleg nie.

Wie is David Lagercrantz en Stieg Larsson? Beide is Sweedse skrywers van misdaadfiksie en beide het bygedra tot die Millenium reeks. Die Millennium reeks het begin as die Millenium-trilogie (“The girl with the dragon tattoo,” “The girl who played with fire,” en “The girl who kicked the hornets’ nest”), geskryf deur Stieg Larsson. Larsson sterf egter aan ‘n hartaanval voor die trilogie gepubliseer kan word. Volgens sy lewensmaat het hy reeds ‘n raamwerk uiteengesit vir die vierde boek maar sy weier om dit met sy uitgewer te deel.

David Lagercrantz word toe genader om die reeks oor te vat en die vierde boek, naamlik “The girl in the spider’s web” word in 2015 gepubliseer. Dieselfde karakters, dieselfde agtergrond en dieselfde storiewêreld. Maar natuurlik met sy eie persoonlike stempel daarop.

In kort fokus die Millennium reeks op die avonture (nie heeltemal die regte woord nie, die Engelse ‘exploits‘ sou beter werk) van twee Swede, Lisbeth Salander en Mikael Blomkwist, asook ‘n verskeidenheid gure en ongure karakters wat hul paaie kruis. Lisbeth het ‘n moeilike kinderlewe gehad en sy werk stadig maar seker aan ‘n vergeldingsplan, gemik op die man wat die wortel van al haar kwaad is. Bygesê, sy verafsku alle mans wat vroue haat en mishandel en sy dink baie kreatiewe maniere uit om hulle te laat boet daarvoor. Mikael Blomkwist is ‘n gerekende joernalis wat nie sukkel om vrouens te verlei nie. Lisbeth en Mikael se paaie kruis wanneer hy haar vaardighede as kuberkraker inspan om ‘n vermiste persoon wat reeds dekades lank vermis word, op te spoor. Wanneer die twee hul uitsonderlike vermoëns om inligting uit te snuffel bymekaarsit, spat die vonke en ontdek hul baie meer as waarop hul gereken het. Deur die loop van die eerste drie boeke beweeg Lisbeth, met die hulp van Mikael en die handjie vol mense wat haar goedgesind is, al nader aan haar einddoel, onortodokse metodes en al.

Vir die grootste deel van die boek het hy hom uiters goed van sy taak gekwyt. Lisbeth was nogsteeds Lisbeth, bedonderd en moeilik, en Mikael was nogsteeds Mikael, ewig opsoek na die storie agter die storie. Maar Lagerkrantz was soms net ‘n bietjie te sag en romanties in vergeleke met die eerste 3 boeke uit Larsson se pen. Die slotparagrawe, waar Lisbeth vir Mikael gaan opsoek was ook heeltemal teen Lisbeth se manier van doen en praat. Ek hou van ‘n happy ending maar daai een val nou nie so lekker op die verbeelding nie. Ook sy gewoonte om hoofstukke af te sluit met ‘n sin of twee wat soos goedkoop ‘click-bait‘ lees het my nie aangestaan nie. (Click-bait is ‘n verskynsel wat deesdae orals op-pop, veral op sosiale media en nuuswebwerwe, waar die opskrif so geskryf word dat dit absoluut niks weggee van die artikel nie en jou dus dwing om op die skakel te kliek as jy meer wil weet. Meeste van die tyd is dit dan ‘n niksseggende artikel wat eintlik nie eens internetspasie werd is nie.)

Die storielyn was ‘n behoorlike wilde rit gewees, vol verrassings en eintlik heel bevredigend. Sommige goedjies was dalk net bietjie te gerieflik ter wille van die storie (byvoorbeeld die outistiese seun se wye verskeidenheid talente) maar ons sal nou nie hare kloof daaroor nie, enige iets is immers moontlik.

Sommige bronne beskryf die boek as “fan-fiction” (fiksie gegrond op die karakters maar geskryf deur ‘n aanhanger) en dalk moet ‘n mens dit in daardie lig sien. Dit kan ook wees dat sekere nuanses verander het met die vertaling van die oorspronklike Sweeds na Engels. Lagercrantz het my oortuig en ek is tevrede maar ek het so ‘n klein bietjie meer verwag wat die konstantheid van die karakters betref. Ja, daar was karakter-groei gewees en ek misken dit nie maar ‘n jakkals verander van haar maar nie van snaar nie.

All-in-all bly die Millennium-reeks misdaadfiksie wat die moeite werd is om te lees en jouself in te verloor. “The girl in the spider’s web” doen nie afbreek aan die reeks nie, kom ons hoop daar is ‘n vyfde boek oppad.

My liewe tyd

Ek is in my derde week terug by die werk. Vanaf ek hier ingestap het was dit nog net een malle rondhollery maar ek hanteer dit. Die Kleinman groei ‘n barshou, raak by die dag ouliker en floreer by die creche. Manlief het sy eerste oesseisoen by die nuwe werk oorleef en alhoewel daar maar baie uitdagings is lyk dit darem of die skuif ‘n goeie ding was.

Maar ek, ek kry nie veel tyd vir myself nie. (Ek kla nie, julle sal nou sien.) Tussen my mamma-dinge en my vroulief-dinge is daar saans nie tyd vir die dinge waarvoor ek so lief is nie: ‘n storieboek, ‘n stukkie hekelwerk, ‘n bietjie naaldwerk. Alles het agterwee gebly.

Maar alles is darem nie verlore nie (en dis nou hoekom ek sê ek kla nie): my teetye en middagetes by die werk span ek nou maar in vir my-tyd. ‘n Halfuur se boeklees deur die loop van die dag doen wondere en mens kan nogal ‘n hele paar steke hekel in ‘n halfuur se tyd. Ongelukkig is dit nou nie prakties om my naaldwerkmasjien saam te sleep werk toe nie…

‘n Week se middagetes en halfure was dus ‘n aanvaarbare prys om te betaal om die vierde boek in die Millennium reeks van Stieg Larsson te kon deurlees. Volgende aan die beurt is ‘n breipatroon vir ‘n pullover vir die Kleinman en ‘n hekelpatroon vir hom vir ‘n groter mussie (want die weer hier by ons hou nie altyd by die seisoene nie). Hulle sê mos ‘n boer (of in die geval ‘n boervrou) maak ‘n plan…

Groetnis

11 weke al?

Ek het skandalig lanklaas iets op my blog geskryf, ek weet, ek weet… 

Maar ek het darem n goeie verskoning: Vandag, 11 weke gelede, het ek geboorte geskenk aan die mooiste, dierbaarste seuntjie. ‘n Liefdevolle bondeltjie van 3.03kg, 51cm lank, wat binne oomblikke, sonder om te blik of bloos, my en Manlief se lewens gevul het met ‘n heel nuwe doel en betekenis.
Vandag is ons seuntjie al ‘n volle 11 weke oud en by verre die pragtigste dingetjie wat sy mamma al ooit gesien het. Die laaste week of twee glimlag hy so af en toe vir ons en maak die mooiste geluidjies as ons met hom gesels! Oo, ek kan liries raak oor die kind van my…

Ag, ek wou net bietjie brag…

Vanoggend lê hy langs my in die bed en slaap, op die naat van sy ruggie, arms uitgestrek, salig. Ek ht langs hom ingesluimer en toe ek wakkerskrik kyk ek vas in twee groot blou ogies wat staar na my. Toe hy besef ek is wakker gee hy my die mooiste grootste glimlag wat ek nog gesien het! Ag jinne moeder, wat ‘n seëning is hy nie…

Groetnis

Koors

Ek was ook skepties. En bang. Want Deon Meyer is sinoniem met misdaad, spanning en Bennie Griessel. ‘n Post-apokaliptiese wêreld? Memoires? Nico Storm? Sê nou maar dit is so ‘n Mad Maxerige besigheid vol weird wetenskapfiksie en voorvader geeste en grafte? Nee, dit wou net nie sitplek kry by my nie…

Maar toe is ons toevallig in die Kaap vir ‘n kursus toe Koors by die Drostdy Teater in Stellenbosch bekend gestel word. My sussie het vir ons kaartjies gekoop en ons het vir ons opgedress in sykouse en high heels. (‘n Pregnant fairy in high heels? Dis ek daai!) ‘n Geleentheid om Deon Meyer in lewende lywe te ontmoet en vlugtig met hom te gesels terwyl hy vir jou sy boek teken was rede genoeg om die koue aan te durf en jou brein (en hart) oop te stel vir Koors.

Hy lees vir ons ‘n stukkie voor uit die boek en gesels dan, sonder om die storie weg te gee, oor die boek en waar die idee vandaan kom en hoe hy dit benader het. Zoë Brown lees nog ‘n paar stukke uit die boek en ek kry so ‘n krieweling en daai hoek slaan vas. Die boek is iets heeltemal anders maar dis Deon Meyer en dit gaan die tyd werd wees. Manlief moet maar ‘n kosmaakbeurt of twee vat.

Ek het my tyd gevat en rustig gelees want ek wou soveel as moontlik details en nuanses raaklees. En dit was ‘n reis en ‘n half saam met Nico Storm en al die ander karakters. ‘n Hele klomp uiteenlopende karakters met min-of-meer dieselfde doel voor oë maar elkeen met ‘n eie idee oor hoe om dit te bereik. Verskuilde agendas, kinkels in kabels…

Ek was skepties maar ek is oortuig. Ek is skaam om te erken dat ek getwyfel het.

Dit was die leestyd werd.

Groetnis

EDIT: Ek gaan ‘n ertjie kraam as iemand weer vir my sê dat hulle nie van ‘Koors’ gehou hete nie omdat Bennie Griessel nie daarin is nie. O my liewe koek! Deon Meyer is soveel meer as net Bennie Griessel! Bennie is fantasties maar Bennie is nie al waartoe Die Meesterlike Mnr Meyer tot staat is nie..

Die Katte

Manlief se bakkie kom so ‘n paar weke terug in ons werf ingery. Dis reeds donker buite en dis daardie stadium van die jaar waar die temperatuur sommer drasties val as die son eers agter die berg ingeduik het. Ek sit die ketel aan en wag dat hy moet inkom vir koffie. En ek wag en ek wag en hy kom nie uit nie. Ek trek toe maar ‘n dik baadjie aan, sommer een van syne wat oor ‘n stoel hang, en het net in die rigting van die agterdeur begin beweeg toe ek sy voetstappe op die stoep hoor. In sy arms hou hy ‘n gitswart bol vas en my hart sink. Ek sien nog nie kans vir troeteldiere nie, my hart is nog te broos na ons minder as ‘n jaar terug die rifrug ook aan die dood moes afstaan. Die swart bolletjie roer in sy arms en loer vir my met groen-blou babakatjie oë.

“En die?”

“Daar is nog twee. Hulle was daar by die hek.” Manlief glimlag en streel oor die katjie se koppie.

Ek gryp ‘n beker melk en ‘n bak en ons stap hek toe. Daar sit die ander twee katjies ewe gedienstig onder die custard-appel boom. Hulle laat hulle nie twee keer nooi toe ek die bak met melk neersit nie en ons hou hulle ‘n rukkie dop terwyl hulle gulsig drink. Waar sou die ma-kat wees? Hulle lyk ongeveer 5 weke oud, hoe is dit moontlik dat ons nou eers bewus raak van hulle? Toegegee, daar is 3 store en baie wegkruipplek…

Die volgende oggend is daar geen teken van die katjies nie maar toe ek na werk, by die hek inry sit Manlief plat op die gras met nie 3 nie, nie 4 nie, maar 7 klein katjies bo-op hom. Die 3 swart katjies het 5 geword en daar is 2 grys strepie-katjies ook by.

Oor die volgende paar dae neem die katjies hul intrek op ons stoep en begin bietjie lyf kry van melk en klein-katjie-kos. Die ma-kat maak ook intussen haar verskyning, wildvreemd en grys-gestreep. Ons bespied die pa-kat ook tussen die store, reusagtig swart en wantrouig. Sy bly nie permanent nie, loer net so elke paar dae in, gee bietjie aandag aan haar kroos en verdwyn dan weer. Gelukkig was sy gaaf genoeg om hulle te leer van toiletmaniere so ons hoef nie die sandbakbesigheid te doen nie.

Op ‘n stadium toe loop van die katjies saam met hulle se ma weg en tans het ons gemiddeld 3 katte per dag op die stoep. Hulle tel nou as katte want hulle persoonlikhede het al meer gegroei as hulle lyfies. Ieder geval, Kwaaitjie en Hunter, 2 van die oorspronklike swart katte, het permanent ingetrek maar die res wissel maar so. Daar is elke dag ook ten minste een gryse, hulle wissel mekaar af om een of ander rede.

Hunter het reeds begin jag, waaroor ek baie dankbaar is. Hy kan maar soveel rotte en muise plattrek soos hy wil, sal nie kla nie. Kwaaitjie dink weer sy is ‘n hond: ek het vir hulle ‘n sagte balletjie met ‘n klokkie in gegee en as ek dit vir haar gooi gaan haal sy dit in haar bekkie en bring dit weer vir my. Die gryses, Strepies en Vaalkat, is eintlik maar net daar vir die mooi en die miaau.

Ja, nou het ek ‘n stoep vol ge-erfde katte, wat my baie plesier verskaf, wat aangehuppel kom as ek in die middae voor die waenhuis stop, wat ek in die nabye toekoms wil laat steriliseer, die ma inkluis, as ek haar net kon gevang kry!

Groetnis

31 weke en dinge verander nou vinnig

Iewers tussen Vadersdag en nou het die klein rakker vreeslik woelig geraak, skop nou al selfs sy pappa raak as ons saans styf teen mekaar lê, mits ek al teen daai tyd my  lê gekry het… Ek het hom vir die eerste keer op week 24 voel beweeg (wat ‘n verligting!) en op week 25 kon ek hom die eerste keer voel skop. Manlief was ongelukkig elke keer te laat of die karnallie was te skaam om weer te beweeg as Pappa ook wou voel. Ek dink nie ek sal ooit Manlief se verbaasde uitdrukking en asemsnak vergeet toe hy sy seunskind vir die eerste keer onder sy hand in my buik voel beweeg het nie – dit was so ‘n kosbare oomblik!

Van 400g op 21 weke, 800g op 25 weke tot 1.48kg op 29 weke, kan ek verstaan hoekom sy teenwoordigheid al meer en meer voelbaar en sigbaar is. Ons kon saterdag fisies my buik sien beweeg soos hy rondwoel daar binne.

Die babakamer is darem nou klaar geverf en al die meubels wat daar moet wees is darem daar. Hierdie amper-mamma moet nou net haar gat in rat kry en die beddegoedjies bymekaar kry en alles mooi op hulle plekke kry. Ja ja, almal vertel my dat hy in elkgeval nie die eerste ruk in sy kamer gaan slaap nie maar ek het ‘n behoefte om sy kamer reg te hê vir hom, al sal hy dit eers later benut.

En o ja, as een mens nog vir my gaan sê “ooo jy gaan nou geen meer tyd/geld/watookal vir jouself hê nie” gaan ek my swangerskaphormone blameer en ongeskik raak. Ons weet dat dinge gaan verander en ons aanvaar dat dit dinge gaan verander en ons is bereid om ons aan te pas daarby. As jy niks positiefs kan sê nie, los dit asb liewer…

Groetnis

Doodloopstrate, nekvoutjies en hoop

September bring nie net die lente nie, hierdie jaar bring dit ook vir my en Manlief ‘n klein lyfie, ‘n groot verantwoordelikheid en ‘n nuwe titel: Mamma en Pappa. Ons was vanmiddag vir ons 16 weke sonar, vol hoop om te sien of dit ‘n seuntjie of ‘n dogtertjie is. Klein boggertjie wou egter nie so lê dat ons kon sien nie en het daai naelstring mt mag en mening tussen die beentjies vasgeknyp!


Ek en Manlief is aanstaande maand al 7 jaar getroud. In Junie vier ons 9 jaar saam met mekaar. Van ‘n ge-orkestreerde ontmoeting by die kerkbasaar tot nou was ‘n ontdekkingsreis vol kronkelpaaie en reguitpaaie, ompaaie en afdraaie, kortpaaie en langpaaie. Maar dit was lekker en ons het saam gegroei en saamgegroei in ons saamwees.

Een ding wat ons wel geleer het is dat, al het jy al die padkaarte, wegwysers en koördinate waarop jy jou hande kan lê, dinge nie altyd uitwerk soos jy beplan nie. Ons reis na ouerskap het ongeveer 4 jaar terug afgeskop en tot onlangs het ons ons telkens in doodloopstrate vasgeloop. Eers was daar die ektopiese swangerskappe, toe die implikasies van polisistiese ovariums, die realiteit van herabsorpsie en vroeë miskrame. Maak inligting bymekaar, probeer sin maak van al die mediese terminologie, probeer dit vereenvoudig sodat ‘n gewone mens dit kan verstaan, begryp, inneem, hanteer. Maar hierdie keer was anders, hierdie keer het die pad bly kronkel daar waar die ander ons reeds met ‘n “jammer, dis die einde” begroet het.

Vroeg in Januarie het ek egter ‘n gevoel gekry en ons het toe op 3 weke uitgevind dat ek swanger is, sommer met ‘n Clearblue, die volgende dag met ‘n properse bloedtoets.

Ddes15

Manlief verwys altyd na daai tyd van die maand as “Die koms van Smaug” (Smaug is die draak in JRR Tolkien se “The Hobbit”)

 

Met die 8 weke sonar was die dingetjie so groot soos ‘n blueberry, ‘n troetelnaampie wat toe sommer vasgesteek het. Tydens die 8 weke besoek het die Gineakoloog ons ingelig oor die nuchal translucency scan, die meet van die nekvoutjie om te bepaal of daar ‘n risiko vir ‘n moontlike chromosoom-afwykings is. Hy het ons gevra om solank te dink en te gesels oor wat ons sou doen as die risiko wel daar sou wees.

En so breek die 12 weke afspraak aan en die Dokter meet en die Dokter meet en die nekvoutjie wil nie dunner raak nie. Ons het twee opsies: 1) Aanvaar die risiko en wag tot by geboorte om te bepaal of Blueberry ‘n afwyking het; of 2) Doen verdere toetse om meer sekerheid te kry. Ons kies die verdere toetse en ons het toe weer twee opsies: 1) Chorionic villus sampling en ‘n amniosintese (relatief goedkoop maar daar bestaan ‘n gevaar vir ‘n miskraam); of 2) Non-invasive pre-natal bloedtoets (ook bekend as die Harmony toets) waar die DNA van die fetus geïsoleer word van die DNA van die moeder en daar dan deur genetiese toetse bepaal word of daar ‘n chromosoom-afwyking is (tot 99.9% akkuraat maar moer duur – die bloed moet die VSA binne 7 dae bereik vir toetsing).

Ons kies die Harmony toets, laat trek die bloed en ons wag. En ons wag. En ons raak bietjie-bietjie van ons verstand af. En ons wag nog ‘n bietjie en presies 2 weke later kry ons die uitslae: Die toets dui met 99.7% akkuraatheid aan dat Blueberry okay is, ons hoef nie te worry nie, daar is geen afwykings nie. Ons is dankbaar, so ongelooflik dankbaar.

Hopelik sal Blueberry oor 4 weke mooi saamwerk sodat ons behoorlik kan begin regmaak vir sy of haar koms. Babakamer, kleertjies, noodsaaklike toerusting…

 

 

Gallery

Fokofpolisiekar!

Kyk, ek was nog nooit een vir voor in die losgemaal staan as dit by musiekoptredes kom nie. Vreemde mense wat teen jou druk en stamp, ‘n wild wilde vreemdeling se bier wat teen jou nek spat en teen jou rug afloop… ek dink nie so nie. Daarom het ek en Manlief ons lekker tuisgemaak op die gallery en die musiek van daar af geniet met ‘n bottel witwyn, ‘n paar biere en ‘n paar Jägermeisters ( of jagsemeesters soos n goeie vriend altyd sê) in vierkantige glasies (wat my oortuig het dat drank nie in ‘n hoek gedruk moet word nie, dan skop hy harder…)

Fotograaf: Dalenatjie

Plek: The Barns Mosselbaai

Toerusting: Nikon D3100 met 50mm 1:1.8G lens

TV Games!

Ek het my as kind flou gespeel aan TV Games, soos dit in ons huis bekend gestaan het. Ek en my sussie het net twee van daardie kasette gehad met die speletjies op – ‘n gele en ‘n perse. Een van hulle het Super Mario Bros opgehad, by verre my gunsteling.

Deesdae sien ek gereeld spitsvondige memes van en draakstekery met Mario en Luigi op Tumblr en Imgur en dan wonder ek waar al hierdie skerpsinnige siele wegkruip. Hier is ‘n paar wat my tone laat krul het – Geniet!

IMG_1617IMG_1366IMG_1202IMG_1315

Groetnis

Liewe 2015

Ek wou eers sê “Geagte 2015” maar dis hopeloos te laat in die jaar en vroeg in die dag om so formeel te wees.

Genade ou dierasie, kan jy glo jy het jou agterent gesien? Al was jy soms maar ‘n regte dônnerse bliksem was jy meestal darem heel gaaf gewees.

Mmmm, daar was ‘n lekker laaaang vakansie net voor die middel van die jaar, ‘n paar 1500km langnaweke, lekker tye saam met Manlief, familie en vriende. O ja, dankie ook vir Gina, die aangename aangenome hondekind wat so met ‘n draai oor ons pad gekom het!

IMG_1007

Ons het ‘n hele paar struwelinge saam beleef ook maar kom ons los daai koeie maar in die sloot, help nie om tyd en emosie daarop te mors nie…

Saam het ons ‘n hele paar nuwe dinge ook ondersoek, probeer en beleef. Ons eie koedoewors gemaak (van scratch af!), craft en anderste biere, die Color run, ‘n oorgedoende badkamer, om maar ‘n paar te noem. Hoop ons kan volgende jaar weer so maak, anders stagneer ‘n mens tog so in jou ou gewoontes.

IMG_1553

bier

Nou ja toe, geniet jou laaste twee dae saam met ons en hou die blinkkant bo, ons wil niks skandes van jou in die koerante lees nie…

Groetnis

Bak Broeis

'n Persoonlike uitdaging om elke week te bak en brou.

Things Medieval

Shedding light on the Dark Ages one post at a time.

Made by Toya

a blog about making things

Poerdezmerdez

Menz. Lag of huil, menz bly menz.

Site Title

Die altyd- onthou oomblikke

witvosblog

Die with memories, not with dreams

padvoldorings

Skrabbels langs die pad

Bak Broeis

'n Persoonlike uitdaging om elke week te bak en brou.

Things Medieval

Shedding light on the Dark Ages one post at a time.

Made by Toya

a blog about making things

Poerdezmerdez

Menz. Lag of huil, menz bly menz.

Site Title

Die altyd- onthou oomblikke

witvosblog

Die with memories, not with dreams

padvoldorings

Skrabbels langs die pad